W wnętrzu kościoła można wyróżnić cztery zasadnicze części: sanktuarium, korpus nawowy, chór i przedsionek.
Sanktuarium (hajkal) jest niedostępne dla wiernych, oddzielone przegrodą (hidżabem). Składa się z trzech pomieszczeń, często apsyd, zawierających ołtarze. Ołtarz główny znajduje się w środkowej absydzie i tam celebrowana jest liturgia. Czasem wykorzystywane są również ołtarze boczne, np. w święta patronów, którym zostały poświęcone, lub gdy w kościele trzeba odprawić więcej niż jedną mszę dziennie (przy jednym ołtarzu może być celebrowana tylko jedna msza w ciągu dnia).
Chór (churus) stanowi rodzaj nawy poprzecznej, zaakcentowany wewnątrz budowli przekryciem rzędem kopuł. Dawniej również był oddzielony od naw cancelli dekorowanymi ikonami, z których centralna przedstawiała ukrzyżowanie.
W nawach (sahn al-kanisa) gromadzą się wierni. W starych kościołach znajduja się tam w podłodze niewielkie (około 0,6x0,3 m) baseniki (lakan) wykorzystywane do rytualnego mycia nóg w Wielki Czwartek, święta św. Piotra i Pawła czy Epifanii; obecnie najczęściej baseniki sa zastępowane miedzianym naczyniem.
Wnętrze kościoła miało starannie opracowany wystrój i odpowiednie wyposażenie. Wszystkie elementy dobrane były celowo i spełniały określone funkcje.
Współczesne kościoły koptyjskie nie mają szczególnych cech architektonicznych, które pozwalałyby je odróżnić od innych świątyń (np. katolickich). Często są to budowle trójnawowe, z dwiema wieżami w fasadzie, wzorowane na tradycyjnych kościołach europejskich. Współcześni chrześcijanie egipscy są silnie związani z kościołami. Szczególnie dobrze widoczne jest to w dni wolne od pracy w kościołach położonych poza miastami – na drogach prowadzących do nich stoi niejednokrotnie kilkadziesiąt samochodów i autokarów, a ich pasażerowie, po kilkugodzinnej mszy, zajmują ocienione miejsca na dziedzińcach, w altanach, wiatach i przykościelnych pomieszczeniach recepcyjnych, gdzie rozmawiają z księżmi i zakonnikami oraz urządzają pikniki do zachodu słońca. Popularne są swoiste pielgrzymki – w piątki, soboty i niedziele Koptowie podróżują autokarami, zwiedzając kościoły i klasztory.
Mimo akcentowanej odrębności, Koptowie wiele przejęli od muzułmańskiej większości. Do kościołów, poza stołecznym Kairem czy Aleksandrią, wchodzi się bez butów – jak do meczetu; częstym widokiem w kościelnych przedsionkach są liczne pary butów, pozostawione tam na czas mszy. Innym podobieństwem jest częsty brak ławek w kościołach – wierni siedzą na dywanach na podłodze. Kobiety uczestniczą w nabożeństwach na równi z mężczyznami, ale nie wolno im przekroczyć hidżabu, co jest okazjonalnie dopuszczalne w przypadku mężczyzn.
przy pomocy "Egipt - bogowie i faraonowie"
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz